Φίλες και φίλοι μου Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένη η Νέα Χρονιά.
Εύχομαι, οι επιθυμίες και οι προσδοκίες όλων μας, να πραγματοποιηθούν μέσα στη Χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Με Μανιάτικη καταγωγή, δεν είναι δυνατόν να μην λατρεύω τις "τραβηχτές". Ζεστές, σχεδόν καυτές, όπως έβγαιναν από το τηγάνι, να χοροπηδάνε από το ένα χέρι μου στο άλλο, με μία ενδιάμεση στάση... στα παιδικά μου χείλη για μία δαγκωνιά, προκαλούσα το χαμόγελο της γιαγιάς μου και των θειάδων μου όταν έφτιαχναν τραβηχτές. Το ίδιο βέβαια γινόταν και με τον μικρότερό μου αδελφό και με τα ξαδέλφια μας. Ήταν ένα απίστευτα όμορφο θέαμα, να βλέπεις 5-6 πιτσιρίκια να περιμένουν στη σειρά να βγει η επόμενη πίτα και να την αρπάξει ο επόμενος στη σειρά, μέσα από την πιατέλα που τις τοποθετούσαν για να κρυώσουν.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, έμειναν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά όλων μας. Η ιστορία όμως, πάντα επαναλαμβάνεται...!!! Σήμερα, το χαμόγελο είναι στα δικά μου χείλη, βλέποντας τους γιους μου, τους φίλους τους και τα ανήψια μου, να κάνουν αυτό ακριβώς που κάναμε κι εμείς πριν από μερικές δεκαετίες: να τις παίρνουν μέσα από την πιατέλα ζεστές, μόλις που τις έχω βγάλει από το τηγάνι και να τις καταβροχθίζουν με λαχτάρα. Είτε σκέτες, είτε με ένα κομμάτι γραβιέρα στο άλλο χέρι τους, είναι ένα υπέροχο θέαμα. Βέβαια, αυτό μέχρι να βγουν και τα μπιφτέκια από τη φωτιά και να ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα υλικά (ντομάτες και κρεμμύδια κομμένα σε λεπτές ροδέλες, τραγανές, τηγανιτές πατάτες, σπιτικό τζατζίκι) και να αρχίσουν να φτιάχνουν τα δικά τους σουβλάκια. Η ίδια βέβαια απόλαυση είναι και για εμάς τους μεγαλύτερους, είτε το Καλοκαίρι συνοδευόμενα από μία παγωμένη μπύρα, είτε το Χειμώνα, με τη συνοδεία ενός καλού κρασιού, -κατά προτίμηση χύμα, κι ακόμα καλύτερα, σπιτικό.
Στους δύσκολους λοιπόν καιρούς που ζούμε κι επειδή το σουβλάκι το λατρεύουν όλοι, μικροί και μεγάλοι, πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο να προσφέρουμε στα παιδιά μας αλλά και στους εαυτούς μας αυτή την απόλαυση, με δικά μας, αγνά υλικά. Πάμε λοιπόν να φτιάξουμε "τραβηχτές".
ΥΛΙΚΑ:
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις κοσκινισμένο.
2 φακελ. ξηρή μαγιά
2 κ.γ αλάτι
1 κ.γ ζάχαρη
500 ml χλιαρό νερό περίπου
5 κ.σ ελαιόλαδο
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:
Σε μία λεκάνη, ρίχνουμε τη μαγιά, τη ζάχαρη, το λάδι και το χλιαρό νερό. Ανακατεύουμε τα υλικά μας και τα αφήνουμε για 10-15 λεπτά, σε ζεστό μέρος, σκεπασμένα με μια πετσέτα, για να ενεργοποιηθεί η μαγιά.
Σε μία άλλη λεκάνη, κοσκινίζουμε το αλεύρι και προσθέτουμε και το αλάτι.
Όταν ενεργοποιηθεί το μείγμα με τη μαγιά, προσθέτουμε σιγά-σιγά και το αλεύρι κι ανακατεύουμε. Ζυμώνουμε καλά, για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να έχουμε μία λεία ζύμη, που να μην κολλάει στα χέρια μας. Την αφήνουμε σε ζεστό μέρος σκεπασμένη με μία πετσέτα, για 1-1.1/2 ώρα περίπου, μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο.
Βάζουμε σε ένα τηγάνι αρκετό ελαιόλαδο και το αφήνουμε να κάψει (όχι να καπνίσει). Σε ένα μικρό μπολ, βάζουμε λίγο λάδι.
Παίρνουμε μικρά μπαλάκια ζύμης, στο μέγεθος ενός μανταρινιού, λαδώνουμε τα χέρια μας και ανοίγουμε μικρές πίτες, τραβώντας περιμετρικά το ζυμάρι μας (γι αυτό και τις ονομάζουμε "τραβηχτές"), φτιάχνοντας στρογγυλές, ή οβάλ πίτες. Τις ρίχνουμε στο τηγάνι και μόλις ροδίσουν ελαφρά και από τις δύο πλευρές, τις βγάζουμε και τις τοποθετούμε σε μία πιατέλα με απορροφητικό χαρτί να στραγγίξουν.
Όταν ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα υλικά, γεμίζουμε τις πίτες κι απολαμβάνουμε, σπιτικό, γευστικό σουβλάκι, με αγνά υλικά.
Tips: Οι πίτες μπορούν να συνοδευτούν άριστα με ένα κομμάτι τυρί (γραβιέρα, κεφαλοτύρι) -όπως σερβίρεται ακόμα και σήμερα σε αρκετά καφενεία σαν πρωινό, στο πανέμορφο Γύθειο-, ή με μέλι, ή με πραλίνα φουντουκιού (μερέντα), όπως αρέσει να τις τρώνε πολλές φορές και τα παιδιά μου.
Καλή επιτυχία!!!
Εύχομαι, οι επιθυμίες και οι προσδοκίες όλων μας, να πραγματοποιηθούν μέσα στη Χρονιά που μόλις ξεκίνησε.
Με Μανιάτικη καταγωγή, δεν είναι δυνατόν να μην λατρεύω τις "τραβηχτές". Ζεστές, σχεδόν καυτές, όπως έβγαιναν από το τηγάνι, να χοροπηδάνε από το ένα χέρι μου στο άλλο, με μία ενδιάμεση στάση... στα παιδικά μου χείλη για μία δαγκωνιά, προκαλούσα το χαμόγελο της γιαγιάς μου και των θειάδων μου όταν έφτιαχναν τραβηχτές. Το ίδιο βέβαια γινόταν και με τον μικρότερό μου αδελφό και με τα ξαδέλφια μας. Ήταν ένα απίστευτα όμορφο θέαμα, να βλέπεις 5-6 πιτσιρίκια να περιμένουν στη σειρά να βγει η επόμενη πίτα και να την αρπάξει ο επόμενος στη σειρά, μέσα από την πιατέλα που τις τοποθετούσαν για να κρυώσουν.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, έμειναν βαθιά χαραγμένες στο μυαλό και στην καρδιά όλων μας. Η ιστορία όμως, πάντα επαναλαμβάνεται...!!! Σήμερα, το χαμόγελο είναι στα δικά μου χείλη, βλέποντας τους γιους μου, τους φίλους τους και τα ανήψια μου, να κάνουν αυτό ακριβώς που κάναμε κι εμείς πριν από μερικές δεκαετίες: να τις παίρνουν μέσα από την πιατέλα ζεστές, μόλις που τις έχω βγάλει από το τηγάνι και να τις καταβροχθίζουν με λαχτάρα. Είτε σκέτες, είτε με ένα κομμάτι γραβιέρα στο άλλο χέρι τους, είναι ένα υπέροχο θέαμα. Βέβαια, αυτό μέχρι να βγουν και τα μπιφτέκια από τη φωτιά και να ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα υλικά (ντομάτες και κρεμμύδια κομμένα σε λεπτές ροδέλες, τραγανές, τηγανιτές πατάτες, σπιτικό τζατζίκι) και να αρχίσουν να φτιάχνουν τα δικά τους σουβλάκια. Η ίδια βέβαια απόλαυση είναι και για εμάς τους μεγαλύτερους, είτε το Καλοκαίρι συνοδευόμενα από μία παγωμένη μπύρα, είτε το Χειμώνα, με τη συνοδεία ενός καλού κρασιού, -κατά προτίμηση χύμα, κι ακόμα καλύτερα, σπιτικό.
Στους δύσκολους λοιπόν καιρούς που ζούμε κι επειδή το σουβλάκι το λατρεύουν όλοι, μικροί και μεγάλοι, πιστέψτε με, αξίζει τον κόπο να προσφέρουμε στα παιδιά μας αλλά και στους εαυτούς μας αυτή την απόλαυση, με δικά μας, αγνά υλικά. Πάμε λοιπόν να φτιάξουμε "τραβηχτές".
ΥΛΙΚΑ:
1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις κοσκινισμένο.
2 φακελ. ξηρή μαγιά
2 κ.γ αλάτι
1 κ.γ ζάχαρη
500 ml χλιαρό νερό περίπου
5 κ.σ ελαιόλαδο
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:
Σε μία λεκάνη, ρίχνουμε τη μαγιά, τη ζάχαρη, το λάδι και το χλιαρό νερό. Ανακατεύουμε τα υλικά μας και τα αφήνουμε για 10-15 λεπτά, σε ζεστό μέρος, σκεπασμένα με μια πετσέτα, για να ενεργοποιηθεί η μαγιά.
Σε μία άλλη λεκάνη, κοσκινίζουμε το αλεύρι και προσθέτουμε και το αλάτι.
Όταν ενεργοποιηθεί το μείγμα με τη μαγιά, προσθέτουμε σιγά-σιγά και το αλεύρι κι ανακατεύουμε. Ζυμώνουμε καλά, για περίπου 10 λεπτά, μέχρι να έχουμε μία λεία ζύμη, που να μην κολλάει στα χέρια μας. Την αφήνουμε σε ζεστό μέρος σκεπασμένη με μία πετσέτα, για 1-1.1/2 ώρα περίπου, μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο.
Βάζουμε σε ένα τηγάνι αρκετό ελαιόλαδο και το αφήνουμε να κάψει (όχι να καπνίσει). Σε ένα μικρό μπολ, βάζουμε λίγο λάδι.
Παίρνουμε μικρά μπαλάκια ζύμης, στο μέγεθος ενός μανταρινιού, λαδώνουμε τα χέρια μας και ανοίγουμε μικρές πίτες, τραβώντας περιμετρικά το ζυμάρι μας (γι αυτό και τις ονομάζουμε "τραβηχτές"), φτιάχνοντας στρογγυλές, ή οβάλ πίτες. Τις ρίχνουμε στο τηγάνι και μόλις ροδίσουν ελαφρά και από τις δύο πλευρές, τις βγάζουμε και τις τοποθετούμε σε μία πιατέλα με απορροφητικό χαρτί να στραγγίξουν.
Όταν ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα υλικά, γεμίζουμε τις πίτες κι απολαμβάνουμε, σπιτικό, γευστικό σουβλάκι, με αγνά υλικά.
Tips: Οι πίτες μπορούν να συνοδευτούν άριστα με ένα κομμάτι τυρί (γραβιέρα, κεφαλοτύρι) -όπως σερβίρεται ακόμα και σήμερα σε αρκετά καφενεία σαν πρωινό, στο πανέμορφο Γύθειο-, ή με μέλι, ή με πραλίνα φουντουκιού (μερέντα), όπως αρέσει να τις τρώνε πολλές φορές και τα παιδιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου